တစ္ႏွစ္တာက အခ်ိဳးခ်လိုက္လို႕လား ဒီအခ်ိန္မွာ ေျဖရမယ္လို႕ သတ္မွတ္လိုက္လို႕လား မသိပါ ၊ သို႕ေသာ္ မၾကာေသာ ရက္အနည္းငယ္တြင္ ႏွစ္၀က္စာေမးပြဲႀကီးနီးလုိ႕ပင္ လာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆီမွာ ႏွစ္၀က္စာေမးပြဲဆိုတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က န၀မတန္း ေက်ာင္းသားေလးပါ။ ဒီစာေမးပြဲမွာ အဆင့္ေကာင္းတဲ့သူေတြ ၿမိဳ႕ကို ပညာရည္ခၽြန္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး သြားေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ ေျဖဆိုရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စာသင္ေက်ာင္းေလးက ၿမိဳ႕နဲ႕၄မိုင္ေလာက္ အေ၀းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ရြာအလယ္တန္း ေက်ာင္းကို ၿမိဳ႕မွတြဲဘက္ အထက္တန္း ေက်ာင္းအျဖစ္ တြဲယူထားတဲ့ ေက်ာင္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ရြာေပါင္းစုံက လာတတ္ၾကေတာ့ လူမ်ားပါတယ္။ ရြာေပါင္းစုံက လာဆုံၾကရပါတယ္ ။
ရြာေတြတိုင္းမွ အေတာ္ေတြ လာစုၾကပါတယ္၊ ပုံမွန္ေတြေကာ၊ ညံ့တာေတြေကာ ပါတာေပါ့။ ပညာရည္ခၽြန္ အေရြးခံရသူမ်ားကေတာ့ အလြယ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ ထူးခၽြန္သူမ်ား (စာေတာ္သူမ်ား)ေပါ့ ။ ဘာသာစုံေျဖဆိုဖုိ႕ ေရြးခ်ယ္ခံရသူမ်ားရွိသလို၊ တစ္ဘာသာျခင္း ေျဖဆိုဖို႕ ေရြးခ်ယ္ခံရသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕တတ္ၿပီး သြားျပိဳင္ ရတယ္ဆုိေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ၊ ၀မ္းသာစရာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၾကြားစရာလဲ ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ ။ ရြာရဲ႕ အသိုင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ လူေတာ္ေလးေတြေပါ့။ သြားမေျဖခင္ ၂ ပတ္ေလာက္မွာ ေရြးပါတယ္ ။ ေရြးၿပီးတာနဲ႕ ဘာေတြကို က်က္္ထား၊ ဘယ္ဟာက ေမးႏိုင္တယ္ ၊ ဒါကိုလဲ မလႊတ္နဲ႕ က်က္ထား ၊ ဖတ္ထားနဲ႕ သင္ၿပီးသမွ် အကုန္နီးပါးပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခံရဖုိ႕ကို ေရွ႕ကစာေမးပြဲေတြ အမွတ္ေကာင္း ရပါမယ္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ခု ေျဖဆိုမဲ့စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စာကို ႀကိဳးစားၿပီး ၾကည့္ေနပါတယ္ (က်က္ေနပါတယ္)။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာမွ ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္း ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသုံးရက္ ဖ်က္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသုံးရက္ဖ်က္လုိက္ရတဲ့အတြက္ စာလဲေနာက္က်ၿပီ။ ျပန္ကူးရမယ္၊ ျပန္ရွင္းခုိင္းရမယ္ႏွင့္ စိတ္ေတြ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေနလင္းက စာအုပ္ေတြ ေပးငွားပါတယ္ အထူးသျဖင့္ သခ်ာၤေတြကို ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီရက္အတြင္းသင္တာေတြက စာေမးပြဲေမးဖို႕ ေသခ်ာသေလာက္ေတြဆိုေတာ့ ပိုဂရုစိုက္ရပါတယ္။ သူလဲ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ရွင္းျပေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေလးနက္ထား နားေထာင္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
ေအာ္… ေျပာရအုံးမယ္၊ အတန္းထဲမွာ ကိုေနလင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က သခ်ာၤမွာ အမွတ္အမ်ားဆုံး၊ အေတာ္ဆုံး ေတြေပါ့။ ခုလဲ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ သြားေျဖရမယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိထား ၾကပါတယ္။ ကိုေနလင္းက သူ႕သခ်ာၤစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖခါနီးရက္မွ ျပန္ယူမယ္၊ ကူးထားပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ စာအုပ္ေလးယူလာၿပီး အိမ္ျပန္လာပါေတာ့တယ္။ ထိုည စာေတြကူးလုိက္၊ က်က္လိုက္နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ ေနပါတယ္။ ေျဖဖုိ႕လဲ ၇ ရက္သာလိုပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးဆိုးမ်ား၊ မေကာင္းေသာအႀကံဆိုးမ်ား ေပၚလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြး လိုက္မိတာက… „ ငါတစ္ျခားဘာသာေတြကလဲ က်က္ဖို႕ရက္ကလဲ နဲတယ္၊ တျခားလူေတြ အေရြးခံရမွာဘဲ ။ ငါ သခ်ာၤမွ အေရြးမခံရရင္ က်န္တာေတြက သိပ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ သခ်ာၤေတာ့ ငါ အမ်ားဆုံးျဖစ္မွ ရမယ္။ ငါနဲ႕အတူျဖစ္ႏိုင္တာ ကလဲ ကိုေနလင္းတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ငါဘာလုပ္ရမလဲ။ သခ်ာၤမွ မပါရင္ ငါဒီႏွစ္ ပညာရည္ခၽြန္မေျဖရေတာ့ဘူး ၊ နွစ္၀က္မွာလဲ ဆု ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးနဲ႕… အိပ္လို႕မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္ၿပီ ငါ ကိုေနလင္းစာအုပ္ကို ျပန္မေပးဘဲ ထားလိုက္မယ္၊ ေပ်ာက္ေနတယ္ ၊ဘယ္နားထားမိလည္းမသိဘူး၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘာညာနဲ႕ ငါ လုပ္လုိက္မယ္…” ဟူေသာ အေတြးဆိုးမ်ား၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေျဖဖို႕ ၂ ရက္အလိုမွာ စာအုပ္လာေတာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳေတြးထားတဲ့အတုိင္း စာအုပ္ေပ်ာက္ေနလုိ႕ ငါလဲ ရွာတာ ဘယ္လုိမွမေတြ႕ဘူး၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ၊ ဘာညာနဲ႕ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ကိုေနလင္းလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနမေကာင္းထားတဲ့ သူမို႕လား မသိပါဘူး ၊ ဘာမွ မေျပာဘဲ ျပန္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ကိုေနလင္း တစ္ေယာက္ ေျဖခါနီးအထိ ပုံေသနည္းတစ္ခု သိခ်င္လို႕ ၊ ဟိုဟာေလးေမ့ေနလို႕ ငါ့ကို ခနျပပါအုံး ဆိုၿပီး သူမ်ားဆီက စာအုပ္ငွားၾကည့္ေနရတယ္လို႕ ၾကားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေျဖလုိ႕အၿပီး အမွတ္မ်ား ေၾကျငာစဥ္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတဲ့အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားဆုံးရပါတယ္။ အေရြးခံလုိက္ရပါတယ္ ။ သို႕ေသာ္ ကိုေနလင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမွတ္ ၂ မွတ္သာကြာပါတယ္။ အားလုံးကလဲ ေနမေကာငး္တာေတာင္ ေျဖႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာစကားေျပာေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ထိုအခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းခရီးမွာ စက္ဘီးနင္းရင္ ကိုေနလင္းက မင္းေတာ္တယ္ကြာတဲ့… ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကားမရွိဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခနေနမွ သတိ၀င္လာၿပီး …မင္းလဲ ေတာ္ပါတယ္ကြာ မင္းရွင္းျပေကာင္းလုိ႕ ငါခုလိုရတာပါကြာ လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ရပါတယ္ ။ ထိုေန႕မွစလုိ႕ ကိုေနလင္း ကိုေတြ႕ရင္ ရွက္တဲ့စိတ္ေတြ ၀င္ေနပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ရက္မွာဘဲ အခန္းတြင္း ဆုေပးပြဲႏွင့္ လူရည္ခၽြန္ ေရြးခ်ယ္ပြဲ လုပ္ပါတယ္။ အသီးသီး ဘာသာရပ္လုိက္ အမ်ားဆုံးရတဲ့လူမ်ား ဆုမ်ား ယူေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလည့္ေရာက္ေတာ့ ဆုယူရမွာကို ရွက္လာ ပါတယ္။ ကိုေနလင္းက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ထိုင္တာဆုိေတာ့ သူကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ဒီဆုကို ယူရမွာေလ။ သူ႕ကိုၾကည့္မိတဲ့အခါတုိင္း ရွက္မိတယ္။ သူက ျဖဴျဖဴစင္စင္နဲ႕ ၾကည့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခနဲ႕ေသာအၾကည့္၊ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွက္ေစတဲ့ အၾကည့္လုိ႕ ခံစားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလည့္ေရာက္လာေတာ့ ဆုယူေနစဥ္ ကိုေနလင္းကို လည့္ၾကည့္မိတယ္ ကိုေနလင္းျပန္ၾကည့္တဲ့အၾကည့္က ကၽြန္ေတာ့္ကို… မင္းမရွက္ဘူးလားလုိ႕ ေျပာလိုက္သလိုပါပဲ…။ သူမ်ားေတြက ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕ ဆုယူသြားၾကေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ရယ္မလိုလို ငိုမလိုလို(မဲ့တဲ့တဲ့) မဲ့ၿပံဳး နဲ႕ ဆုယူလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီစာကိုဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေကာ ကၽြန္ေတာ့္လို မဲ့ၿပဳံးနဲ႕ ဆုယူဖူးၾကလား။ မယူဘူးရင္လည္း မယူမိပါေစနဲ႕ ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မဲ့ၿပဳံးနဲ႕ရမဲ့ဆုမ်ိဳးကို မယူေတာ့ပါဘူး။ အသိေလးတစ္ခု ၀င္လာတာနဲ႕ ေရးျဖစ္လုိက္တာပါ။ ဘာလုပ္လုပ္ မိမိစိတ္ကို ျဖဴျဖဴေလးထားၿပီး သူမ်ားကို ပ်က္စီးေစလိုတဲ့ အေတြးေတြ ၊ လုပ္ရပ္ေတြ မရွိဘဲ ရပ္တည္ရတာ ဘယ္ေလာက္ လွပတဲ့ ဘ၀လဲ ၊ ဘယ္ေလာက္ ျဖဴစင္လဲ…။
စိတ္ထားေကာင္းေလးမ်ား ထားႏိုင္ၾကပါေစ။ မိမိမွာ သိရွိထားသည္မ်ားကိုလည္း ျပန္လည္ ေ၀မွ်ျခင္း၊ သင္ျပျခင္းျဖင့္လည္း ကုသုိလ္ထူး ကုသိုလ္ေကာင္းမ်ား ရယူႏိုင္ၾကပါေစ။
*ဖတ္လိုက္လို႕ တစ္ခုခုရသြားတယ္ဆုိရင္ဘဲ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ သင္ခန္းစာ ေလးေပါ့ဗ်ာ…။
ရွင္းသန္႕(27.02.2011)
